Een gameprobleem voorkomen
Het is geweldig om dingen te doen die je leuk vindt. Maar kun je te ver gaan met een hobby? En wanneer wordt het een verslaving? Dat is de vraag die experts proberen te beantwoorden over het spelen van videogames.
Hoewel gamen al bijna 50 jaar bestaat, bevinden de onderzoeken naar de nadelen ervan zich nog in de beginfase. Verschillende groepen zijn tot verschillende conclusies gekomen over de vraag of probleemspelen een verslaving moet worden genoemd.
De Wereldgezondheidsorganisatie heeft “gaming disorder” toegevoegd aan de 2018-versie van haar medische naslagwerk, International Classification of Diseases. Maar de handleiding van de American Psychiatry Association, de DSM-5, deed dat niet. (Tot nu toe is gokken de enige “activiteit” die als mogelijke verslaving wordt vermeld.)
Tekenen om op te letten
De DSM-5 bevat een sectie om mensen en artsen te helpen de waarschuwingssignalen van problematisch videogamen te herkennen. Deze problemen kunnen optreden, of je nu online of offline speelt.
Dit is waar u naar moet zoeken bij uzelf of iemand die dicht bij u staat – uw partner, een kind of een vriend. Je moet vijf of meer van deze symptomen in 1 jaar hebben om een probleem te hebben, volgens de criteria die werden voorgesteld in de DSM-5:
- Altijd of veel aan gamen denken
- Je slecht voelen als je niet kunt spelen
- Meer en meer tijd moeten besteden aan spelen om je goed te voelen
- Niet kunnen stoppen of zelfs minder spelen
- Geen andere dingen willen doen die je vroeger leuk vond
- Problemen op het werk, op school of thuis vanwege je gamen
- Ondanks deze problemen spelen
- Liegen tegen mensen die dicht bij je staan over hoeveel tijd je doorbrengt met spelen
- Gamen gebruiken om slechte stemmingen en gevoelens te verlichten
Natuurlijk heeft niet iedereen die veel speelt een probleem met leuke games. Sommige experts zeggen dat het schadelijk is om mensen te labelen die misschien gewoon heel enthousiast zijn over gamen. Over één ding zijn ze het wel eens: het percentage spelers dat voldoet aan de voorgestelde criteria voor verslaving aan videogames is klein. Het wordt geschat op ergens tussen de 1% en 9% van alle gamers, zowel volwassenen als kinderen. (Het komt vaker voor bij jongens en mannen dan bij meisjes en vrouwen.)
Het kan helpen om jezelf eerst een paar vragen te stellen: Staat je videogames in de weg van andere belangrijke dingen in je leven, zoals je relaties, je baan of naar school gaan? Heb je het gevoel dat je de grens hebt overschreden tussen houden van spelen en moeten spelen? Gebruik je misschien gamen om een dieper probleem, zoals depressie, te voorkomen?
Het kan moeilijk zijn om een probleem in jezelf te zien. De hoeveelheid tijd die je aan gamen besteedt, lijkt je misschien prima. Maar als mensen in je omgeving zeggen dat het te veel is, is het misschien tijd om na te denken over bezuinigen.
Als je een ouder bent die zich zorgen maakt over de hoeveelheid tijd die je kind aan gamen besteedt, kijk dan eens hoe goed ze het doen op school en met vrienden. Het hebben van goede cijfers en een goede relatie met ouders zijn tekenen dat videogames van een kind waarschijnlijk geen probleem zal zijn.
Hulp krijgen
Krijg hulp van uw arts of therapeut – of de kinderarts van uw kind, als de persoon om wie u zich zorgen maakt uw zoon of dochter is – zodra u denkt dat de speeltijd uit de hand loopt.
Studies over de behandeling van videogameverslaving bevinden zich ook in een vroeg stadium. Een therapie die kan helpen, wordt CGT of cognitieve gedragstherapie genoemd. Dit is counseling voor geestelijke gezondheid die je leert hoe je gedachten over gamen kunt vervangen om gedrag te veranderen.